Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Εξι χρόνια μετά...

Ορισμένα συμπεράσματα από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου 

(δημοσίευση 29-05-2016, εφ. Ριζοσπάστης, υπογραμμίσεις του ιστολογίου)

Πριν 6 χρόνια, το Μάη του 2010, η Ελλάδα έμπαινε στο πρώτο μνημόνιο. Από τότε ακολούθησαν άλλα 2 και «ψήνεται», απ' ό,τι όλα δείχνουν, και ένα τέταρτο. Τον μέχρι σήμερα απολογισμό αυτής της πολιτικής τον ζουν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι λαϊκές οικογένειες καθημερινά στο πετσί τους. Ξέρουμε όλοι καλά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που συνόδευαν και συνοδεύουν τα μνημόνια. Εχει σημασία, σήμερα, να δούμε ορισμένα συμπεράσματα, που άλλωστε αποτέλεσαν και πεδίο σφοδρής ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

[κεφ.21] Το βάθαιμα της γενικής κρίσης του καπιταλισμού ύστερα απο το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο


1. Στην περίοδο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ιδίως ύστερα από την απόσπαση των λαϊκοδημοκρατικών κρατών της Ευρώπης και της Ασίας από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, άρχισε να ξετυλίγεται το δεύτερο στάδιο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Με το σχηματισμό των δύο αντίθετων στρατοπέδων στο διεθνή στίβο διασπάστηκε η εννιαία καθολική παγκόσμια αγορά και σχηματίστηκαν  δύο παράλληλες αγορές: η αγορά των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και η αγορά των χωρών του κεφαλαιοκρατικού στρατοπέδου. Περιορίστηκε πολύ  η σφαίρα δράσης των κυριότερων κεφαλαιοκρατικών χωρών - των ΕΠΑ, της Αγγλίας,της Γαλίας- στις παγκόσμιες πηγές. Στις κεφαλαιοκρατικές χώρες μεγαλώνουν οι δυσκολίες πούλησης και η χρόνια υποαπασχόληση των επιχειρήσεων.

2. Ένα από τα σπουδιαότερα αποτελέσματα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου ήταν η έντονη όξυνση της κρίσης του αποικιακού συστήματος του ιμπεριαλισμού. Με την καινούργια άνοδο του αγώνα στις αποικίες και στις εξαρτημένες χώρες άρχισε η διάλυση του  αποικιακού συστήματος, αποσπάστηκαν η Κίνα και ορισμένες άλλες χώρες από το παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού.

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

[κεφ.20] Η γενική κρίση του καπιταλισμού

1. Η γενική κρίση του καπιταλισμού είναι ολόπλευρη κρίση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού στυστήματος στο σύνολό του. Η κρίση αυτή αγκαλιάζει τόσο την οικονομία όσο και την πολιτική . Στη βάση της βρίσκεται η ολοένα εντεινόμενη αποσύνθεση του παγκόμσιου οικονομικού συστήματος  του καπιταλισμού, από τη μια μεριά, κι η αυξανόμενη οικονομική ισχύ των χωρών που αποσπάστηκαν από τον καπιταλισμό, από την άλλη.

2. Η γενική κρίση του καπιταλισμού εκτείνεται σε ολόκληρη την ιστορική περίοδο, που περιεχόμενό της είναι η κατάρευση του του καπιταλισμού και η νίκη του σοσιαλισμού σε παγκόμια κλίμακα. Η γενική κρίση του καπιταλισμού άρχισε την περίοδο του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και ιδίως ύστερα από την απόσπαση της Σοβιετικής Ένωσης από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

[κεφ.19] Ιστορική θέση του ιμπεριαλισμού


1. Ο ιμπεριαλισμός είναι ιδιαίτερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού. Ο ιμπεριαλισμός είναι: α)μονοπωλιακός καπιταλισμός, β)καπιταλισμός που σαπίζει ή παρασιτικός καπιταλισμός, 3) καπιταλισμός που πεθαίνει, παραμονή της σοσιαλιστικής  επανάστασης.

2. Το σάπισμα και ο παρασιτισμός του καπιταλισμού βρίσκουν την έκφρασή τους στην παρεμπόδιση της τεχνικής προόδου και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων από τα μονοπώλια, στη  μετατροπή μιας σειράς αστικών χωρών σε κράτη εισοδηματίες, που ζουν από την εκμετάλλευση των λαών των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών, στο ξεφάντωμα του μιλιταρισμού, στο μεγάλωμα της παρασιτικής κατανάλωσης της αστικής τάξης, στην αντιδραστική εσωτερική και εξωτερική πολιτική  των ιμπεριαλιστικών κρατών, στην εξαγορά από την αστική τάξη των ιμπεριαλιστικών χωρών ενός ολιγάρισμου ανώτερου στρώματος της εργατικής τάξης. Το σάπισμα του καπιταλισμού δυναμώνει εξαιτερικά την εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών της αγροτιάς.